Στην Αρχαιότητα, την
οποία δεν αποδέχομαι ως αρχή του ελληνικού
πολιτισμού αλλά ως αρχή του τέλους του
κάτι που όμως είναι για άλλη φορά, υπήρχαν
οι πόλεις κράτη. Ο Ελληνισμός είχε αυτή
σαν βασικότερη μορφή διαίρεσης η οποία
μπορεί να μην βόλευε πάντα την Αθήνα ή
την Σπάρτη αλλά πετούσε στη θάλασσα
τους Πέρσες έστω και με δραματικό τρόπο,
πολύ “suspense” και “happy end” αρκετά καλά
τις περισσότερες φορές και χάρη φυσικά
και των “θεών”... Δεν θα μπω καθόλου στο
θέμα της ιδεολογικο-πολιτικο-εξουσιαστικής
κλπ. διαμάχης των δύο μεγάλων πόλεων
γιατί δεν χρειάζεται. Η ουσία έγκειται
στο ότι οι Έλληνες είχαν καταλάβει και
γνώριζαν ότι δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν
όλοι τους αρμονικά κάτω από μία αρχή
γιατί απλά έτσι ήταν και είναι έτσι
μέχρι σήμερα. Μάλιστα αν μπορούσε, αν
ήτο δυνατόν κάθε ένας από μας να αποτελέσει
μόνος του μια πόλη κράτος θα το έκανε!
Ακόμα και μέσα στις πόλεις υπήρχαν και
τότε οι πολιτικοί διχασμοί όπως οι
“δημοκράτες” και οι “αριστοκρατικοί”
που όμως είχαν μια πολύ ουσιαστική
διαφορά από τις σημερινές λεγόμενες
πολιτικές ιδεολογίες: Ήταν όλα γεννήματα
της Ελληνικής διανόησης. Ιδεολογίες
γεννημένες από τους Έλληνες για τη
διακυβέρνηση των Ελληνικών πόλεων και
των Ελλήνων με τις γνωστές...ιδιαιτερότητες.
Δεν υπήρχαν ξένα προς την Ελληνική σκέψη
νοητικά άκρα όπως αυτά της “δεξιάς”
και της “αριστεράς” που διχάζουν
αυτόματα. Το γιατί οι “Αρχαίοι” δεν
προτίμησαν από την αρχή σαν αποδεδειγμένα
σοφοί που ήταν να ενωθούν σε ένα κράτος
και να αφήσουν τα κόμματα να εξυπηρετούν
αυτή την περίεργη “ανάγκη” του Έλληνα
είναι τώρα πια μια αυταπάντητη ερώτηση
μετά από τόσα χρόνια δοκιμής αυτής της
επιλογής με τα γνωστά και σήμερα
αποτελέσματα. Αυτοί οι “εκλεκτοί
άνθρωποι” που μας μελετούν για αιώνες
κατάλαβαν από νωρίς ότι μόνον όταν οι
Έλληνες “ενωθούν” κάτω από ένα κράτος
είναι δυνατόν να χάσουν την ταυτότητά
τους και να νικηθούν. Δεν τα λέω εγώ, η
Ιστορία τα λέει και δυστυχώς θα τα λέει
για πολύ καιρό ακόμη...